हो, हे स्वप्नच आहे
तू आणि मी
एकत्र बसलोय...
खूप दूर एकांतात
कुना एका झाडाखाली..
कुना एका झाडाखाली..
झुळझुळ वारा वाहतोय
मी वाचतोय
तुझ्यावर केलेली
तुझ्यावर केलेली
माझी कविता
आणि
तू ऐकतेय डोळे मिटून..
सोबतच ऐकू येतेय पानांची फडफड..
तुला स्वप्न दाखवतोय
कवितेतून साकारतोय
तुझं-माझं सोबतचं आयुष्य..
तू अलगदच पकडलाय माझा हात..
आणि मी तुझ्या बोटांना..
तू अलगदच पकडलाय माझा हात..
आणि मी तुझ्या बोटांना..
"ना कशाची चिंता
ना कुणाची पर्वा..
खरं-खोटं, चूक-अचूक
जिथे कसलीच भीती नाही
अश्या कुना एका टेकडीवर
आपलं घर..
भिंतीवर प्रेमाचा ओल असलेलं"
तु पण डोळे मिटून
घेतेय त्या कवितेचा आस्वाद
कदाचित समीक्षाच करत असते मनात
कविता संपते..
स्वप्न भंगते..
समीक्षा मात्र सुटत नाही..
खऱ्या-खोट्याची, चूक-अचुकची
माझ्या प्रेमाची,
आपल्या आयुष्याची..
ना तिथे तू असते..
ना तिथे झाड असतं..
स्वप्नातल्या टेकडीचा पत्ता लागत नाही..
घराच्या भिंतिंचा ओलही दिसत नाही..
तिथे फक्त असतो मी..
डायरीचा कागद फडफड करत असतो
माझी कविता माझ्याशीच बोलत असते..
ती शोधत असते तिची समीक्षा..
माझ्या आयुष्याची समीक्षा..
माझ्या आयुष्याची समीक्षा..
